Jeden koleś na imprezie zapytał mnie: „Jesteś mężczyzną czy kobietą?”. A ja na to: „Jestem twoim pytaniem. Ty masz pytanie. Ja nie mam pytania. Jestem Łys”.
Łys — Tak?
Co ty właściwie jesteś? — Oh, Łys, twoje pytanie.
A co tak patrzą na ciebie z tyłu? — Łys, nie wiem, może im ktosię przypominam?
Łys, słysz — Co?
Co to Łys — Jestem Łys, jestem plecem, dupą, echem…
Zdjxłxm z siebie skórę
Pod spodem była kolejna
Pod spodem kolejna. Kolejna
Wlazłxm w nie swoje buty, żeby stać się sobą
Wychodzę z domu, zostawiam zaimki w holu
Zapomniałxm twarzy, ale to ok, łatwiej mi tak
I tak mam więcej do powiedzenia plecami
Nie musisz rozumieć, wystarczy, że słysz
Ale czy słuchasz?
Zgubiłxm twarz — A może nigdy nie miałxm twarzy,
Miałxm ogon, trzecią nogę, metalową nogę
Tfu sorry laskę
Hej! Ty! — Dasz mi skórę
Oddaj skórę
Wlej się w skórę
Zmieścimy się tam we 2
Będzie wygodniej
Oddam skórę, masz
O! Czujesz? Do pleców ci
W jaki sposób ciała mogą pojawiać się w przestrzeni, komunikować ze sobą i widzxami poza kodem binarności? ŁYS otwiera percepcję na cielesność w oderwaniu od nawykowego przypisywania jej cech i tendencji do erotyzacji nagości. Przyglądając się temu, co w ciele znane i oswojone, i temu, co osobliwe i nieprzejrzyste, ŁYS bada możliwość postpłciowego tańca. Kierując uwagę ku sensorycznym i dźwiękowym aspektom zdarzenia, ŁYS rozumie cielesność i podmiotowość jako niestałe, zmienne, wchodzące w ciągłe relacje z otoczeniem. Pracując z ciałami ludzkimi i nieludzkimi, trackami muzycznymi i dźwiękami zbieranymi na żywo z otoczenia pełzniemy ku postpłciowej wspólnotowości.
W spektaklu wykorzystywany jest dym, migające światła oraz głośna muzyka, a także występuje nagość. Przedstawienie przeznaczone jest dla osób od 16 roku życia.
Grafika: Ernest Borowski
Zdjęcia: Jadwiga Janowska
