Wycieka ze mnie samo złoto | SPEKTAKL GOŚCINNY

Wielu kobietom pragnienie, by urodzić dziecko, wydaje się oczywiste: jest silne i nie podlega wątpliwościom. Co jednak, jeżeli pragnienie to zostaje odrzucone, podlegając jednocześnie kategoriom prawa? W swojej nowej pracy Wycieka ze mnie samo złoto Piotrowska-Auffret bada ten obszar. Artystka opiera się zarówno na osobistej historii, jak i na narracjach innych kobiet, by podążyć za kobiecym pragnieniem posiadania dzieci poprzez sieć polityk reprodukcji, rozmaitych obietnic, ideologii i prób wykorzystywania oraz przyglądając się relacji między życiem prywatnym a zawodowym.

Jak dużo inwestujemy w pracę i życie? Jaką wartość nadajemy temu co produkujemy i reprodukujemy w celu spełnienia osobistego pragnienia? A w pracy, w sztuce? Jak daleko możemy się posunąć? I dlaczego?

Koncepcja, choreografia: Renata Piotrowska-Auffret
Wykonanie i teksty: Renata Piotrowska-Auffret i goście
Współpraca: Karolina Kraczkowska, Aleksandra Osowicz
Dramaturgia: Bojana Bauer, Renata Piotrowska-Auffret
Konsultacje dramaturgiczne: Magdalena Ptasznik
Współpraca przy redakcji tekstów: Michał Kurkowski
Światło: Monika Krześniak
Oprawa wizualna: Aleksandra Osowicz
Muzyka: Camille Saint-Saens, Ferenc Liszt, Bill Medley i Jennifer Warnes, The Kurws
Organizatorzy: Fundacja Burdąg, Centrum w Ruchu
Koprodukcja: MAAT Festiwal – Centrum Kultury w Lublinie
Partnerzy: Nowy Teatr, Wawerskie Centrum Kultury, Instytut Adama Mickiewicza, Instytut Muzyki i Tańca, Narodowe Centrum w Paryżu
Producentka: Karolina Wycisk

MEDIA O SPEKTAKLU:

Praca Renaty Piotrowskiej-Auffret mimo iż oparta na osobistej formie konfesyjnej, jest fragmentaryczną mozaiką wielu głosów i opinii. Ta polifonia pozwala artystce dotknąć wielopłaszczyznowego pragnienia macierzyństwa, fizjologicznego i egzystencjalnego zarazem. Artystka nie stroni od reprezentacji tych doświadczeń kobiecej cielesności i emocjonalności, które najczęściej wyparte są z dyskusji w przestrzeni publicznej, a w sztuce niekiedy ocierają się o przedstawienia bliskie new ageowym i kosmologicznym reprezentacjom „matki natury”. Piotrowska-Aufftet nie boi się jednak ani infantylizacji ani monumentalizacji tych uczuć, zamieniając je w czyste, tętniące życiem złoto.

Natalia Sielewicz
kuratorka w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie i teoretyczka sztuki 

Wycieka ze mnie samo złoto bardzo sprawnie podejmuję tematykę macierzyństwa Oscylując pomiędzy sferą prywatną i publiczną, Renata Piotrowska-Auffret wskazuje na złożoność tego problemu i rozpatruje go na wielu poziomach (...) Od początku do końca akcję na scenie śledzi się w całkowitym skupieniu, nie mogąc powstrzymać się od  obserwowania ciągle przekształcających się emocji i ciał tancerek.

Paulina Trzeciak
dla portalu taniec Polska

Wielogłosowość spektaklu jest jego bardzo mocną stroną i wpisuje się w debatę publiczną na temat uznania praw kobiet za prawa człowieka. W Polsce postulat ten wciąż napotyka na niezrozumiały i skandaliczny opór. Wycieka ze mnie samo złoto jeszcze długo będzie spektaklem bardzo – niestety – aktualnym.

Hanna Raszewska-Kursy
dla portalu taniec Polska